آشنايي با ساز ويولن سل

آشنايي با ساز ويولنسلويولنسل (Violoncello) كه معمولا در زبان انگليسي به اختصار چلو (Cello)
و در حالت جمع چلي (Celli) ناميده مي شود از خانواده سازهاي زهي آرشه اي است.
بكارگيري اين ساز در تك نوازي، در گروه موسيقي مجلسي و همچنين در بخش زهي هاي يك اركستر متداول است.
واژه cello، خلاصه شده ي واژه ي ايتاليايي violoncello، به معني ويولن كوچك است.

واژه cello، خلاصه شده ي واژه ي ايتاليايي violoncello، به معني ويولن كوچك است. علت اين نامگذاري را بايد در دوران رنسانس و باروك جستجو كرد.

خانواده ي ويول، گروه سازهاي آرشه اي بود كه در آن دوران به جاي خانواده ويولن امروزي رواج داشت. ششمين عضو اين خانواده در محدوده صدايي كنترباس، violone ناميده مي شد كه سازي شبيه به كنترباس امروزي بود. منظور از ويولن چلو، سازي كوچكتر از ويولنِ خانواده ويول است.

ويولن چلو يا به تلفظ فرانسوي آن ويولنسل بسيار با موسيقي غربي آميخته شده است و آنرا سازي با نزديكترين صدادهي به صداي انسان توصيف كرده اند. اين ساز عضو ثابت اركستر استاندارد و بخش باس كوارتت زهي است و همچنين در بيشتر آنسامبل هاي ديگر نيز حضور دارد. كنسرتوها و سونات هاي فراوان براي ويولنسل نوشته شده است.

هرچند اين ساز در موسيقي مردم پسند كم كاربرد تر است، اما در برخي از ضبط هاي موسيقي پاپ و راك وارد تركيب قطعه مي شود. بتازگي ويولنسل در خيلي از اجراهاي هيپ هاپ و R & B خودنمايي مي كند. از آن جمله مي توان به اجراهاي خوانندگاني چون Rihanna و Ne-Yo در مسابقه جوايز موسيقي آمريكا اشاره كرد.

سوييت هاي سلوي باخ براي ويولنسل در زمره ي مشهورترين آثار دوره ي باروك هستند كه براي اين ساز نوشته شده است. دو كنسرتو در دو ماژور و ر ماژور اثر هايدن از آثار برجسته دوره ي كلاسيك براي اين ساز به شمار مي آيند.

همچنين مي توان به پنج سونات براي ويولنسل و پيانو اثر بتهوون اشاره كرد كه سه دوره مهم در تكامل آهنگ سازي او را پوشش مي دهد. رپرتوار دوره رمانتيك، كنسرتو از روبرت شومان در لا مينور، كنسرتوي آنتونين دورژاك و دو سونات از برامس را شامل مي شود. در دوره ي آغازين سده ي بيستم، كنسرتو در مي مينور از الگار و سونات هاي سلو براي ويولنسل از زولتان كوداي (اپوس 8) و پل هيندميث (اپوس 25) برجسته هستند.

انعطاف پذيري اين ساز در اجرا، آن را به ساز محبوب آهنگسازان نيمه دوم سده ي بيستم بدل كرد و اين محبوبيت به سبب تمركز سوليست هايي همچون زيگفريد پالم و مستيسلاو روستروپوويچ كه با تمركز بر روي موسيقي معاصر به ياري اين آهنگسازان آمده بودند افزايش مي يافت.

منبع:گفتگوي هارمونيك